O historii medycyny

Poradnictwo medyczne jest stare jak świat. Choroby istnieją od zarania dziejów ludzkości, nie dziwota więc, że zewsząd szukano pomocy. Punkt wyjścia medycyny ginie w pomroce historii, zawsze jednak wiążą się wyraźnie z rozwojem kultury człowieka. Ludowa medycyna koncentrowała się na zielarstwie, harmonii z rzeczywistością nadprzyrodzoną i na czarach. Medycyna rozwijała się nierównomiernie. Antyczni Chińczycy znani byli ze skutecznego lecznictwa i bardzo dobrze rozbudowanej infrastruktury lekarskiej. Mądrość nie przeszła Jedwabnego Szlaku. Już Rzymianie, w związku z kultem ciała ludzkiego zabraniali przeprowadzania sekcji zwłok. Adepci medycyny ludzkiej konstrukcji uczyli się obserwując walki na arenach. Wyjątkową zapaść medyczną na Zachodzie obserwujemy w wiekach średnich, gdy germańskie, prymitywne i przesądne podejście do leczenia mieszać się zaczęło z nieusystematyzowaną medycyną starożytną. Obecnie poradnictwo medyczne diametralnie różni się od tego, co miało miejsce we wcześniejszych mileniach. Współczesna medycyna w przeciągu zaledwie stu lat wydłużyła średnią życia o aż 20-30 lat, lecz również uczyniła bardzo wiele dotychczas letalnych schorzeń całkowicie niegroźnymi. Naukowemu podejściu i promocji higienicznego stylu życia zawdzięczamy to, że wiele sytuacji dotąd niezwykle niebezpiecznych takich jak poród przestało zagrażać zdrowiu.